مرد نیکوکاری با نشاط و خوشحالی خدمت امام جواد(ع) رسید. حضرت علّت مسرّت او را جویا شدند.عرض کرد: «ای فرزند رسول خدا! از پدر شما شنیدم که می‌فرمود: «بهترین روز شادی انسان، روزی است که خداوند توفیق انجام دادن کارهای نیک و خیر را به او عنایت کند و او را در حلّ مشکلات برادران دینی‌اش موفّق بدارد». امروز نیازمندانی از جاهای مختلف به من مراجعه کردند و به خواست خدا، گرفتاری‌هایشان حل شد. برای همین است که چنین شادمان هستم». امام جواد(ع) فرمودند: «به جانم سوگند شایسته است چنین شاد و خوشحال باشی، به شرط این که اعمال خویش را ضایع نکنی و در آینده نیز آن را باطل نگردانی».
آن حضرت سپس به آیه‌ 264 سوره مبارکه بقره اشاره کردند که می‌فرماید:«ای کسانی که ایمان آورده‌اید! بخشش‌های خود را با منّت و آزار باطل نسازید همانند کسی که مال خود را برای نشان دادن به مردم، انفاق می کند و به خدا و روز رستاخیز ایمان نمی‌آورد. کار او همچون قطعه سنگی است که بر آن قشر نازکی از خاک باشد و بذرهایی در آن افشانده شود و رگبار باران به آن برسد و خاک و بذرها را بشوید».

برگرفته از کتاب «هزار و یک حکایت قرآنی»- ص۱۱۰