تمام جواب‌هایش در یک پروسه خیلی زیبا و دوست داشتنی خلاصه می‌شد. اوّل «فکر می‌کرد»، بعد «لبخند خاصی» می‌زد و بعدش هم به «همسرش» نگاه می‌کرد. کارگر انبار هتل قصر تا این‌جای‌کار برای همه جواب‌هایی که می‌داد، این رویّه را دنبال می‌کرد، جز اینکه می‌خواست جواب خاصّی بدهد. پیرمرد گوشه دنجی را گرفته بود و پاهایش را توی بغلش گرفته بود. روز تعطیل بود و انگار ما یک جورهایی بانی خنده هایش شده بودیم. زن که خنده‌های شوهرش را دید، او هم خندید. پسر خجالت زده‌اش که از قضا کارگر انبار هتل و همکار شفیق پدر بود، در کنج اتاق دیگری خفته بود که با صدای پدر و مادر، خاطره بازی‌اش گل کرد و تا آخر مصاحبه برای پدر نقش «یادآور» اتّفاقات پیش آمده را بازی کرد. پسر از دزدیده شدن آنتن ماهواره استانی شکایت داشت و مادر با آن لهجه شیرین کرمانی‌اش از قطع رابطه برادر شوهرهایش و اینکه خانه قبلی‌شان توی زیر زمین بود و این‌جا برای خودش بهشتی است، می‌گفت!

- سه چهار کلاس در اکابر خواندیم که الان بهش می‌گویند نهضت سواد آموزی!

-(فکر می‌کند) 1331 اگر اشتباه نکنم.

-کارمان کارگری بود؛ کشاورزی کردم؛ البتّه بنّایی هم کردم، ولی کار هنری هیچ وقت نداشتم.(همسر آقای صیفی‏کار  برایمان چای می‌آورد و کنارمان می‌نشیند.)

-خب دیگر! کارگر ساده باید بار بکشد و جا به جا کند...

- بله...

-نه.

-نه! هم می‌شود گفت معاف شدم و هم نرفتم!

-یعنی طوری بود که نه کسی دنبالم آمد و نه خودم اقدام کردم. آن زمان رسم بود برای سربازی، جوان‌ها را توی خیابان خفت می‌کردند و می‌بردند اجباری!

-نه اصلاً.

-نه این خانه را خریدیم، حدود 54 میلیون تومان.

- روزی هشت ساعت.

*چطور در انبار هتل قصر مشغول به کار شدید؟

-یکی از مهندسین تکنسین من را می‌شناخت و بعد هم من را برد آن‌جا.

-(همه با هم تأیید می‌کنند)بله بله...خدا بیامرزدشان.

- (در نهایت آرامش) مرد خوبی بود...

- به ما که بدی نکرد و ما هم چیزی ندیدم.

-از سال 74.

- فرقش این‌جاست که توی هتل کار سخت و آسان با هم هست، اما کار بیرون همه‌اش سخت است و یک لحظه آسودگی نداری.

-نه. هیچ کدام از بچه‌هایم را عروس و داماد نکرده‌ام؛ پسر بزرگم 23سالش است؛ یک پسر دیگرم هم حدود 18 سالش است؛ یک دختر هم دارم؛ همه‌شان توی هتل کار می‌کنند. خدا پدر آقای سزاوار را بیامرزد.اگر او نبود، الان بچه‌هایم بیکار بودند. پسر بزرگم سرباز است و بعد از ظهر می‌رود هتل؛ پسر دیگرم هم با من توی انبار کار می‌کند و دخترم هم خانه دار هتل است.

پارسال حدود13 روز رفتیم تهران برای نگهبانی یکی از هتل‌ها که هنوز به طور کامل ساخته نشده.

-همه‌شان دوست داشتنی هستند!خب به عنوان نمونه مثلاً می‌گفتند آقای رضا زاده آمده، ولی نشد که ببینیمش.

-بیشتر به این فکر می‌کنم که این نفس بیاید و برود...

(در این لحظه پسر وسطی خانواده از کنج اتاق به جمع ما می‌پیوندد و چند سؤال هم از ایشان می‌پرسیم.)

- خب آدم همیشه دوست دارد برای خودش کار کند. اگر نمی‌رفتم هتل، دوست داشتم سوپر مارکت داشته باشم. کار راحتی است!

- چون به ما خیلی سخت گذشته...(چند دقیقه‌ای سکوت می‌کنیم.)

- چیز سنگین خیلی بلند کردم!

-خب چون ممکن بود بشکند!

- بهترینش این است که پسر آقای سزاوار می‌آید برای پرسنل سخنرانی می‌کند.

-از پیشرفت‌ها می گوید؛ از کارمندان تقدیر می‌کند؛ روز تولّدشان را تبریک می‌گوید و کادو می‌دهد.

-موفّقیّت.

-سلامتی. همین که آدم سلامت باشد، کافی است. من خودم اگر پوکی استخوان نداشتم، می‌رفتم بیرون کار می‌کردم و برای خانه پول می‌آوردم. باز خدا پدر آقای سزاوار را بیامرزد که دست این بچّه‌ها را توی هتل بند کرد.